طراحی رسانه صوت و تصویر (VOD) در واقع طراحی سامانه اختصاصی یک سیستم توزیع رسانه ای است که به کاربران امکان می دهد بدون دستگاه پخش ویدیوی سنتی و محدودیت های یک برنامه پخش معمولی استاتیک به ویدیوها دسترسی داشته باشند. در قرن بیستم، پخش برنامه‌های تلوزیونی از طریق آنتن و ماهواره رایج‌ترین شکل توزیع رسانه‌ها بود. همانطور که فناوری های اینترنت و IPTV در دهه 1990 به توسعه ادامه دادند، مصرف کنندگان به سمت روش های غیر سنتی مصرف محتوا گرایش پیدا کردند که با ورود VOD به تلویزیون ها و رایانه های شخصی به اوج خود رسید.

برخلاف پخش تلویزیونی، سیستم‌های VOD ابتدا هر کاربر را ملزم به داشتن یک اتصال اینترنتی با پهنای باند قابل توجه برای دسترسی به محتوا می‌کرد.

سیستم‌های VOD تلویزیون می‌توانند محتوا را از طریق یک ست‌تاپ باکس سنتی یا از طریق دستگاه‌های راه دور مانند رایانه‌ها، تبلت‌ها و تلفن‌های هوشمند پخش کنند. کاربران VOD می توانند به طور دائم محتوا را در دستگاهی مانند رایانه، ضبط کننده ویدیوی دیجیتال (DVR) یا یک پخش کننده رسانه قابل حمل برای مشاهده ادامه دانلود کنند. اکثر ارائه دهندگان تلویزیونی مستقر در شرکت های کابلی و تلفنی، پخش VOD را ارائه می دهند که به موجب آن کاربر یک برنامه ویدیویی را انتخاب می کند که بلافاصله شروع به پخش می کند، یا آن را در یک دستگاه DVR اجاره یا خریداری شده از ارائه دهنده، یا به رایانه شخصی یا دستگاه قابل حمل دانلود می کند.